CANTATE
Deze cantate maakt deel uit van Bachs tweede en productiefste cantatejaargang met als kenmerk dat zij alle (vanaf de eerste zondag na Trinitatis 11 juni 1724 tot en met Pasen 1725) gebaseerd zijn op een Luthers koraal. In deze cantates diende het eerste en laatste vers van het koraal voor het openings- en slotkoor en vormden alzo de hoekpunten ervan. De overige verzen verwerkte men in de teksten van de recitatieven en aria's.
Cantate 127 is uniek wat betreft vorm, inhoud, schoonheid en dramatische geladenheid. Na een monumentaal openingskoor en een recitatief (tenor) volgt werkelijk een juweel van een aria "Die Seele ruht in Jesu Händen, waarin sopraan en hobo een dialoog aangaan, begeleid door staccato akkoorden van de twee fluiten.
Het daaropvolgende recitatief (bas) zet Bach een treffende klankschildering neer van de Dag de Oordeels, waarin de ‘laatste bazuin’ schalt.
Elke verplichte vormleer achter zich latend, versmelt Bach het recitatief, arioso en aria tot één groot geheel. Tegen elke conventie in schettert de trompet in de kerk in deze tijd van boete en ingetogenheid. Ook hierin is Bach weer grensverleggend.
De cantate eindigt met een zowel eenvoudig als kleurrijk slotkoraal.

NUNC DIMITTIS
In de cantatediensten van 2017 wordt telkens een andere 'Nunc dimittis' ('laat nu heengaan'-de lofzang van Simeon-) uitgevoerd, van verschillende componisten en tijden. Deze zondag een vroegromantische versie: van Felix Mendelssohn.

Toegang vrij, collecte na afloop.